کد مطلب:36441 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:13

گنجینه پرسمان » اعتقادات

با توجه به اين كه نبوت پيامبر از طرف خدا مورد تاييد است ولي امامتاز طرف پيامبر پس چرا مقام امامت با

براي پاسخگويي به اين سوال نخست به طور

اختصار به بررسي سه واژه ((نبوت))، ((رسالت)) و

((امامت)) ميپردازيم تا روشن شود كه چرا مقام

((امامت)) برتر و بالاتر است.

((نبي ))به كسي اطلاق ميشود كه دستورالعملها

(وحي) را از خدا گرفته و در اختيار مردم ميگذارد.

منتهي نبي اين وحي را از فرشته وحي دريافت

مينمايد. همچنين نبي داراي شريعت غلط است

تازهاي نيست; بلكه حافظ شريعت پيامبران قبل از

خود ميباشد.

((رسول)) به كسي اطلاق ميشود كه دستورالعملها

(وحي) را هم در خواب و هم در بيداري بالعيان از

فرشته وحي دريافت ميكند و موظف است اين

پيامها را در بين مردم تبليغ نمايد. رسول داراي

شريعت تازه است و مسووليت ابلاغ اين رسالت را

دارد هر رسولي، نبي نيز هست; ولي هر نبياي

رسول نيست. اما برخي از پيامبران علاوه بر مقام

نبوت داراي مقام رسالت و امامت هم هستند (مثل

حضرت ابراهيم خليل الله وحضرت خاتم الانبيا

محمد مصطفي(ص)).

((امام)) به كسي اطلاق ميشود كه داراي همان

خصوصيات و ويژگيهاي نبي و رسول است;

يعني، بايد داراي عصمت، علم، فضل، معجزه و...

باشد منتهي بر امام وحي نازل نميشود. ديگر اينكه

موقعيت نبوت بالا صاله است و امامت بالنيابه

است; يعني، امام نايب پيامبر است و بايد

پيامبر(ص) ؤ كه از طرف خدا رئيس بر امر دين و

دنياي مردم است ؤ امام را به عنوان جانشين و

پيشواي بعد از خود بر مردم نصب نمايد. امام كسي

است كه از طرف خدا و رسول او براي زمامداري و

مديريت ورهبري و راهنمايي جامعه در امور دنيوي

وا خروي تعيين شده كه توام با اختيارات و تصرفات

گستردهتر است.

برتري موقعيت امامت، از اين جهت است كه قلمرو

كار ((نبي)) و ((رسول)) از آن نظر كه حامل نبوت و

رسالتاند، تنها تذكر و روشنگري راه است و هرگاه

نبي يا رسول به مقام ((امامت)) رسيد، مسووليت

خطيري بر دوش وي نهاده ميشود كه در پي آن

موظف به تحقق بخشيدن به برنامههاي الهي و

اجراي دستورات شرع مقدس در راستاي ايجاد

جامعهاي نمونه و سعادتمند است تا امت خود را در

مسيري سوق دهد كه خوشبختي دو جهان آنان را

تامين كند.

روشن است كه تحمل چنين مسووليت خطيري،

نياز مبرم به قدرت عظيم و شايستگي ويژهاي دارد و

قيام به اين وظيفه سنگين، پيوسته با مشكلات

جانكاه و نبرد با تمايلات همراه است. از اين رو

خداوند متعال مقام امامت را پس از يك رشته

امتحانات طاقت فرساي حضرت ابراهيم(ع) در

آخرين حلقه سلسله عمر وي، به او عطا ميفرمايد.

ضمنا قابل ذكر است كه مقام امام، مقامش برتر از

پيامبر گرامي اسلام(ص) ؤ كه داراي مقامات

((نبوت))، ((رسالت)) و ((امامت)) بودند ؤ نيست.